พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงมีพระประสงค์จะพรรณนาภิกษุรูปหนึ่ง ที่มีความยินดีในการให้ทาน จาก อดีตชาติเป็นผู้ที่ตระหนี่มาก จึงทรงนําเรื่องในอดีตมาตรัสเล่าว่า
ในอดีตกาลพระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นเศรษฐีมีใจรักการทําทาน ก่อนที่จะตายได้สอนบุตรให้ทําทาน หลังจากตายแล้วไปเกิดเป็นท้าวสักกะ บุตรที่ทําตามโอวาทก็ได้ไปบังเกิดเป็นเทวดา มาถึงบุตรรุ่นที่ ๖ ไม่ทําทาน และยังทําลายโรงทานนั้นด้วย ท้าวสักกะ (พระโพธิสัตว์) ตรัสว่า
บุคคลไม่ทําทานเพราะเหตุ ๒ ประการ คือ
๑. เพราะความตระหนึ่
๒. เพราะความประมาท
แล้วท้าวสักกะและเทพบุตรทั้งสี่ได้ร่วมกันจําแลงเพศเป็นพราหมณ์ลงมาทรมานบุตรรุ่นที่หกจนหมด ความตระหนี่ หันมาให้ทานยิ่งชีวิตแทน
พระบรมศาสดาตรัสสรุปชาดกว่า บุตรรุ่นที่หก ในครั้งนั้นมาเป็นภิกษุรูปนี้ ส่วนท้าวสักกะคือเราตถาคต
ที่มา: หนังสือดรรชนีธรรมฉบับมงคลสูตร อ้างอิง: ขุ.ชา. ทสกนิบาต มก. ๕๙/๙๑๓, มจ. ๒๗/๓๔๓ ปส.๖๗/๑๕๘
