พระบรมศาสดาทรงปรารภราโชวาทสูตร จึงทรงนําเรื่องในอดีตมาตรัสเล่าว่า
ในอดีตกาล นายสุมังคละซึ่งเป็นนายอุทยานของพระเจ้าพรหมทัตได้ทําให้พระปัจเจกพุทธเจ้า ผู้เป็นที่เคารพของพระราชาปรินิพพานด้วยธนู เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเนื้อ เกิดกลัวความผิดจึงหนีไป
หนึ่งปีถัดมา เขาขอให้อํามาตย์ช่วยเขา อํามาตย์ได้พรรณนาคุณของนายสุมังคละ พระราชาก็ทําไม่ได้ยิน เสีย
พอปีที่สอง อํามาตย์ก็ทําให้อีก พระราชาก็นิ่งอีก
พอเข้าปีที่สาม นายสุมังคละพาครอบครัวมาอีก อํามาตย์ก็ ช่วยเหลืออีก พระราชาจึงตรัสเรียกให้เข้าเฝ้า อํามาตย์เกิดความสงสัยจึงทูลถามพระราชาว่า
" ทําไมเมื่อได้ฟังคุณของนายสุมังคละถึง ๒ ครั้งจึงเฉย อยู่พอครั้งที่สาม จึงเรียกให้เข้าเฝ้า "
พระองค์จึงตรัสว่า
" เมื่อรู้ว่ากําลังกริ้วไม่พึงลงอาญา เมื่อใดจิตผ่องใสพึงใคร่ครวญความผิดของผู้อื่น ให้เห็นคุณเห็นโทษและปรับไหมบุคคลนั้นตามสมควร
ต้องไม่ถูกอคติครอบงํา ประกอบด้วยทศพิธราชธรรม ๑๐ ประการ ย่อมมีความสุขในโลกทั้งสอง "
พระบรมศาสดาตรัสสรุปชาดกว่า
นายสุมังคละคนเฝ้าพระราชอุทยานในครั้งนั้นได้มาเป็นพระอานนท์ในบัดนี้
ส่วนพระราชาในครั้งนั้นได้มาเป็นเราตถาคต
ที่มา: หนังสือดรรชนีธรรมฉบับมงคลสูตร
